περίγειος

-α, -ο / περίγειος, -ον, ΝΜΑ

1. αυτός που βρίσκεται γύρω από τη Γη, που την περιβάλλει

2. το ουδ. ως ουσ. το περίγειο(ν)

αστρον. το πλησιέστερο προς τη Γη σημείο τής τροχιάς ουράνιου σώματος και ιδίως τής Σελήνης

μσν.

το ουδ. ως ουσ.

1. ολόκληρη η γύρω έκταση, η γύρω περιοχή

2. η υφήλιος, η οικουμένη

αρχ.

1. αυτός που ανήκει στη Γη ή βρίσκεται ή υπάρχει στη Γη, γήινος («περίγειος βίος», Γρηγ. Νύσσ.)

2. αυτός που βρίσκεται κοντά στη Γη («περίγειος σελήνη», Βέττ. Βάλ.)

3. (για μέρη τού ποδιού κάτω από το γόνατο) αυτός που βρίσκεται πλησιέστερα προς το έδαφος

4. (το ουδ. πληθ. ως ουσ.) τὰ περίγεια

α) τα όσα συμβαίνουν ή υπάρχουν πάνω από τη Γη («τὰ θνητά τοῑς θεοῑς, καὶ τὰ περίγεια τοῑς οὐρανίοις», Πλούτ.)

β) τα επίγεια, τα εγκόσμια.

[ΕΤΥΜΟΛ. < περι-* + -γειος (< γῆ*), πρβλ. υπό-γειος)].